Âdâb-ı Martı
“Dalgalandı birden suskun deniz...” diye havalı bir giriş cümlesi sanırım iyi olur yeni yazım için...
“Az önce kocaman bir yük gemisi geçti, fark etmedin mi?” dedi yanıma konan beyaz tüylü kırmızı gözlü martı.
“Yazmaya çalışıyorum. Sen fark etmedin mi?”
Geveze martı şiirsel girişimi mahvettiğinin farkında değildi. Ve bunun benim canımı birazcık sıktığını da...
“Niye yazıyorsun, neyi yazıyorsun?”
“Toplumda uyulması gereken kuralları yazacağım ve sen şu an bu kurallardan birkaçına uymuyorsun!”
“Mesela?”
“Mesela, yazısını bitirmek için sakin bir deniz kıyısını tercih eden yazarları rahatsız etmemelisin.”
“Sen uçmak nedir bilir misin, yazar?”
“O da nerden çıktı şimdi martı?”
Kanatlarını sonuna kadar açıp bana hava atmasaydı geveze ve şirin bir martı olduğunu düşünmek üzereydim. Ama o hareketten sonra geveze ve kendini beğenmiş bir martı olduğunu düşündüm.
“Uçmak da bizim uymamız gereken bir kural. Kuşuz ya ne de olsa.”
“Tamam, ama ben kuşların değil insanların uyması gereken kurallardan bahsetmeliyim. Hem ben kuşların uçmak dışında pek de bir şey yaptığını sanmıyorum.”
Ben böyle söyleyince havalı martı bulutlara kadar gidip geldi ve afili bir inişle yanımdaki küçük kayaya kondu.
“Bence sen kuşları hiç tanımıyorsun!”
“Olabilir. Hem tanımasam bile bunu böyle kabaca söylememelisin. Kendini tanıtmak güzel bir inceliktir. Ayrıca adab-ı muaşeret kurallarının başında gelir. Kendini güzelce tanıtırsın sonra da karşındakinin tanıtmasını beklersin. Bence hoş bir tanışma biçimi.”
“Tamam, o hâlde, yarın sabah tekrar geleceğim ve hoş bir tanışma gerçekleştireceğiz. Anlaştık mı yazar?”
“Anlaştık martı. Şimdi izin verirsen yazımı bitireyim. Çünkü güneş batmak üzere ve karnım zil çalıyor. Belki balık ekmek yemeye giderim.”
“Balık mı? Bak şimdi benim de karnım da ziller çalmaya başladı. Hadi gittim görüşürüz!”
“Vedalaşırken böyle pat diye gitmemelisin...” demek üzereydim ki arkasına bakmadan uçup gitti. Neyse onu da yarın anlatırım artık. İyisi mi şu yazımı bitireyim yoksa balıksız balık ekmek yemek zorunda kalacağım.
Seda BAYRAK DURGUT
YazarElindeki çiçekleri sımsıkı tuttu küçük kız.Sümbüller, papatyalar, menekşeler, laleler…Buket büyüktü, kız küçük.Ama kararlıydı, her birini tek tek yerine yerleştirecekti.Mutlu olmayı bilirdi küçük kız....
Yazar: Seda BAYRAK DURGUT
Sabahları okula babamla gidiyorum. Her gün geçtiğimiz yolda, hep aynı saatte çalışan bir temizlik görevlisi ağabey var. Yolun kenarında, araçlardan atılan çeşit çeşit çöpleri temizliyor bıkmadan usanm...
Yazar: Seda BAYRAK DURGUT
Söz söylemek sanat ister, anlamak insan...Söz vardır, gönülden gönüle köprüler kurar.Söz vardır, tebessüm olur yüzlerde...Söz vardır, umut olur, çiçek açar yüreklerde...Söz vardır, mutlu eder an...
Yazar: Esra Elif ŞAHİN
“Ortalıkta kimse yokken şu kutuyu kapının önünden alıvereyim.” dedi kıvırcık saçlı uçarı çocuk. Evlerinin önünde duran büyük karton kutuyu aceleyle odasına götürdü. Yağmur yağmak üzereydi. Kutu ıslanm...
Yazar: Seda BAYRAK DURGUT