Editörden: Millî Eğitim

Sağlıklı ve kültürlü bir cemiyetin temelleri eğitimle atılır. Bu temeller üzerinde yükselecek şahsiyet binaları, yine ilme dayandırılarak inşa edilir. Milletin bekası için temellerin sağlam tutulmasının yanı sıra, çağın şartlarına göre gerekli düzeltme ve yenileme çalışmaları da ihmal edilmemelidir.

Bu bir dün-bugün-yarın meselesidir. Bu dava bir “kökler ve dallar” davasıdır. Biz terbiye deyince sadece ahlak eğitimini anlamıyoruz. Mamafih, lisanımızda “terbiye etmek” tabirini kullandığımız zaman, aklımıza ilk gelen mana budur. Mesela, çocuğa güzel ahlak kazandırmak, kötü huylardan uzaklaştırmak, edep vermek gibi. Terbiye kelimesi ile talim (öğretme, belletme), tedris (ders verme), te’dip (edep öğretme, uslandırma) gibi kelimelerin muhtevasına giren diğer mefhumları da kastediyoruz.

Nitekim âlimlerimiz, terbiye deyince bunların hepsini anlamışlardır. İslâm’da eğitimin önemi çok büyüktür. Ailenin, okulun ve toplumun her çocuk üzerinde büyük etkileri olur. Eğitimin çocuklar üzerindeki etkilerini gösteren bu hadis çok tanınmıştır: “Her çocuk Müslüman yaratılışı üstüne doğar. Ancak onu ana ve babası Yahudi, Hıristiyan yahut Mecusi yapar.”

Bu hadis, çocuğun yetişmesinde toplumun ve ailenin ne kadar etkili olduğunu doğrulamaktadır. O hâlde eğitimin üzerine hepimizin dikkatlice eğilmesi gereklidir. Yavrularımızın en iyi şekilde eğitilmesi için gerekli yolları aramalıyız. Türk çocukları, tarihimiz boyunca milletimize hizmet eden bütün Türk büyüklerini, devlet adamlarını, komutanları, fikir ve sanat erbabını, birini diğerine tercih etmek lüzumunu duymadan sevecektir. Onları tanıyacak ve kendisine örnek edinecektir.

Göktürk Hakanı Bilge Kağan’dan Malazgirt Kahramanı Alparslan’a, Osman Gazi’ye, Fatih’e, Yavuz’a, Kanuni ve günümüze kadarki her Türk büyüğünün çocuklarımızın gönlünde yeri olacaktır. Hepsi ile övünecek, hepsinden manevî güç alacaktır. Türk aydını artık sadece Batı’nın ilim ve sanat adamlarına hayran kalmayacaktır. Ona en az 12 asırlık geçmişimizin ilim, fikir ve sanat dehaları öğretilip sevdirilecektir.

Yusuf Has Hacib, Kaşgarlı Mahmut, İbn-i Sina, Farabi, Gazali, Uluğ Bey, Yunus, Evliya Çelebi, Fuzuli, Şeyh Galip, Dede Efendi gibi ilim, fikir ve sanat zirveleri müfredat programlarının temelini teşkil edecektir. Bu ve buna benzer daha nice hedefler vardır, biz sadece birine yer verdik. Şu anki eğitimde bu hedeflere ulaşıldığını söyleyemeyiz. Aslında bunlar somut hedef olmayıp muğlâk ifadelerdir. Fakat düşünülmüş olması bile önemlidir.

Öğrencilere birtakım davranışlar kazandırmak amacıyla okullarda okutulan Türk Dili ve Edebiyatı programlarına göre hazırlanan ders kitaplarına alınan metinler, eğitimin en güçlü aracı olduğu gibi kültür hayatımızın da aynasıdır. Bu noktada, eğitim ve öğretim programları önem arz etmektedir. Gençliğin ruhen ve bedenen eğitilmeye, edinebileceği zararlı alışkanlıklardan korunmaya ihtiyacı vardır.

Genç, işlenmeye hazır bir ham madde gibidir. Ona şekil vermek gerekir. Aile, okul, toplum ve medya kuruluşları, gençliğin şekillenip kişilik kazanmasında etkin olur. Bu sebeple gençliğin eğitiminde, milli ve manevi değerlerimizin mutlaka göz önünde bulundurulması gerekmektedir. Geleceğimizi emanet edeceğimiz genç nesiller, hiç şüphesiz bugünün eğitim ve öğretimiyle yetişecektir. Verilen eğitim, sadece birtakım nazarî ve tatbikî bilgilerle sınırlı kalmamalıdır.

Edindikleri bu bilgileri nerede, nasıl ve niçin kullanacakları hususunda bilinçlendirilmelidirler. Gençlere, ideal bir eğitim verilmelidir, verilecek idealler milli kültürümüz çerçevesinde olmalıdır.

Musa Tektaş