DİN EĞİTİMİNDE ALLAH SEVGİSİNİN ÖNEMİ 2

Dergimizin bir önceki sayısında bu konuyu ele almıştım. Öneminden dolayı konu uzun olduğu için iki sayıda ele almanın daha uygun olacağını düşündüm.

Din eğitiminin gereksiz olduğunu düşünenler ne kadar yanlış bir düşünce içinde ise dinin asıl kaynaklarına dayalı, hurafelerden uzak, sevgi, hoşgörü ve ahlak temelli bir din eğitimi ve öğretiminin zeminini hazırlamak da o kadar elzemdir.

Eğitim, doğumdan önce başlayıp ailede temellenen, okulda ve toplumda şekillenen, hayat boyu devam eden bir süreçtir. Çocuklarda sağlıklı bir din anlayışının oluşması öncelikle ailenin yaşantısı, davranışları ve sevgisi ile mümkün olabilmektedir. Sevgi, çocukları Allah inancına yaklaştıran temel bir unsurdur ve zamanında kazandırılması gereken bir özelliktir.

Sevginin hâkim olduğu bir ailede yetişen çocuklar, yetişkinlik döneminde her bakımdan başarılı, sosyal ve din ile barışık olurlar. Eğer çocuklar, sevgi temelli bir din eğitimi almamışlarsa ömür boyu problemler yaşayabilecek, hatta din karşıtı tutum takınabileceklerdir.

Allah, sevilmesi gerekendir; korkulması gereken değildir. Zaten, Allah’a olan sevgi kişide oluşmuşsa, Allah’ın emir ve yasaklarını uygulamak ve yasakların hikmetini kavramak kolay olacaktır. Allah’ı gereği kadar tanıyan kişi, Allah korkusunu itici değil gerekli olan bir durum olarak görecektir. Yetişkin bir insanda Allah korkusu elbette olacaktır; ama bu korku henüz tam kavrama yaşında olmayan çocuklara verilmemelidir. Allah’a olan korku sıradan, kaba bir korku, canavar karşısında hissedilen türden bir korku olmamalıdır. Bu korku, Allah’ın sevgisinin azalması veya yok olması korkusu; Allah’ın gücü karşısında insanın kendi acizliğini fark edip irkilmesi; O’nun gücünü tanımanın verdiği bir acizlikle karışık hayranlık hissi olmalıdır. Bu anlamda Allah korkusu, itici değil çekici, ürkütücü değil kucaklayıcı, yıkıcı değil yapıcı, yaralayıcı değil besleyici rol oynayacaktır. Bu da ancak öncelikle Allah sevgisiyle mümkün olacaktır.

Yukarıda verdiğim bilgiler ışında şunu tekrar ifade etmek istiyorum: Çocuklar, Allah sevgisine odaklı bir din eğitimiyle yetiştirilmelidirler.

İnsan, tanımadan sever mi? Bilinmeyen şey sevilir mi? Elbette tanınmayan, tam olarak bilinmeyen şey sevilmez. Allah’ı bilmeden, tanımadan, anlamadan ve anlamlandırmadan ona ilişkin sevgi oluşmaz. Sevginin yoğunluğu, sevileni tanıma ve anlama ile paraleldir. Bu anlamda, Allah sevgisi de Allah’ı yeteri kadar tanımak ile mümkün olabilir.

Allah’ı tanıyan ve Allah’ın sevilmeye layık olduğunu fark eden kişi, Allah’a inanmaya da başlar. Anne ve babaların görevi, çocuğun Allah’ı tanıması ve sevmesini sağlayacak eğitimi vermektir.  Allah’ı seven ve Allah’tan hoşlanmaya başlayan çocuk, O’na inanıp bağlanmak ister.

Allah’ı seven, Allah’ın istemediği davranış ve tutumların içine girmez. Allah’ı seven, onun emir ve yasaklarına uymayı severek yapar.

Peki, çocuklara Allah’ı nasıl sevdirebiliriz? Bu soru danışmalarımda bana sık sık sorulur. Ben de cevap olarak, “Çocuklarımıza cenneti olan Allah’ı anlatarak…” ile başlayan tavsiyelerde bulunurum. Çocuklara sevgi merkezli bir Allah tasavvuru verilmelidir. Allah tanıtılırken ceza veren, cehennemi olan olarak asla tanıtılmamalıdır.

Allah, “Rahman” ve “Rahim” olan, olarak tanıtılmalıdır. İnsanı koruyan, merhametli, çok şefkatli, kolaylaştıran, seven, bağışlayan olarak tanıtmak gerekir. Allah bu şekilde tanıtılırken, Allah’ın bizler için var ettiği gıdalar, su, nimetler, hava, güneş vb. de ifade edilmelidir.

Allah sevgisini ve merhameti kavrayan çocuk Allah’a yaklaşacak; O’nu sevmesine, O’ndan hoşlanmasına, var olan sevgisini geliştirmesine ve sevdiği için de inanıp bağlanmasına yol açabilecek, mevcut imanını daha da pekiştirmesine katkı sağlayacaktır.

Çocuğa din eğitimi vermek ve din eğitimine Allah sevgisiyle başlamak aslında hem kolaydır hem de zordur. Eğer anne ve babalar bilinçli olarak önce kendilerini geliştirirlerse bu eğitim kolay olacaktır ve bu eğitim konusunda büyük yanlışlar yapılmayacaktır.

Özet olarak, anne ve babalar ile eğitimciler çocuklara din eğitimi vermeden önce şunları bilmek zorundadır:

Çocuğun içinde bulunduğu gelişim döneminin özelliklerini,

Hangi yaşta ne öğretilmesi gerektiğini,

Allah öğretimine sevgi ile başlanması gerektiğini.

Şimdi kendimizi sorgulayalım… Sevgi mi veriyoruz yoksa sürekli emir mi veriyoruz? Kaşları sürekli çatık olan suratsız mıyız? Ödül mü veriyoruz yoksa sürekli ceza mı veriyoruz?

Selam ve saygılarımla...

Kaynaklar:

Aydın, M. Şevki, “Âlemi Öğreterek Allah’ı Tanıtmak”, Diyanet Aylık Dergi, Ankara, Nisan 2008.

Aydın, M. Şevki, “Allah’la Korkutarak Eğitmek”, Diyanet Aylık Dergi, Ankara, Haziran 2008.