KALBİMİZİN DÜŞMANI RİYAKÂRLIK!

“Dijital dünyanın bize kattığı en olumsuz duygulardan biri riyakârlık! Kelimeye bakınca içinde kâr ifadesi geçiyor diye bir an kârlı olduğumuzu mu zannettik nedir, riyakârlık normal bir hâl durumuna geldi neredeyse. Hayatımızı sarmalayan normal bir davranışmış gibi önümüzde duruyor.”

            Toplum hayatında insanların birbirini anlaması, dertlerini dinlemesi ve halleriyle hâllenmesi gibi güzel bir olgu var. Yine bu güzel duygular içinde hasbi bir sevginin de ortaya çıkmasıyla; arkadaşlıkların, dostlukların kurulduğunu ifade etmek lazım. Bugün tam anlamıyla başımıza bela olmuş virüs salgını sadece sağlığımızı tehdit etmiyor. Aynı zamanda zihni düşüncelerimiz üzerinde de derin izler bırakacağa benziyor.

            İnsanî değerlerimizi bir tarafa bırakıp sadece sanal olana odaklanmak ve hayatı sadece sanal olandan ibaret zannetmek bizi felakete sürükleyebilir. Çünkü hayat, sanal âlemde gördüğümüz kadar tozpembe değil ve oldukça acımasız. Dışarda her ne kadar çok fazla görmesek de bir yaşam savaşı var. Savaş, illa ortalığı toza dumana çevirmekle olmaz. İnsanın içindeki fırtınalar da birer savaş halidir. Bilgisayar ve internet teknolojisinin bize sağlamış olduğu konfor kalbimize ciddi düşmanları da salıyor biz farkında olmadan. Bu sebeple ileride kalbimizin ciddi bir şekilde ağrıyacağını görmek imkânsız değil gibi. Felaket tellalı gibi görünmek istemem ancak görünen köy de kılavuz istemiyor haliyle. Bugünden bazı tedbirler almazsak, düşünmezsek bizim yerimize birileri düşünür ve düşünmeyen bir toplum haline dönüşebiliriz maazallah. Yeni yetişen nesilde pırıl pırıl dimağları gördüğümüz gibi düşünce yapısında ciddi sorunlar olan bir neslin de olduğu inkâr edilemez. Yani düşünüp ona göre hareket etmeyen ya da yanlış düşünen bir nesil var. Ne olacak peki? Bu nesli bir an önce kazanmamız lazım. Dijital ekranlardan kurtarıp hayata katmamız gerekiyor. Bunu çeşitli etkinliklerle sağlamamız lazım. Gerek sportif faaliyetlerle, kültürel, sanatsal vb. etkinliklerle buradaki boşluğu gidermemiz gerekiyor. Çünkü hayat boşluğu kaldırmaz ve o boşlukların yanlış bir şekilde doldurulmasına seyirci kalamayız.

            Geçtiğimiz günlerde bir arkadaşımla konuşurken ilerde yetişen neslin acımasız olabileceğine vurgu yaptı. Derin mülahazalar sonucunda bunun çok da afaki olmadığını gördük çünkü yetişen nesil maalesef şefkat ve acıma duygusundan biraz yoksun ilerliyor gibi. Yarın insanlar arasında merhametsizliğin iyice yayılması durumunda ve herkesin tamamen bencilleşmesi gibi bir vakıa ile karşılaştığımızda hayatın ne kadar sıkıcı ve monoton, robotlaşmış bir hâl aldığını görebiliriz. Bize lazım olan gerçek duyguların yaşatılması ve insanların birbirine olan güveni… İşte bunu sağlamak ve korumak zorundayız, gelecek için, yarınlar için, sağlıklı bireyler için!

            Hayatı dijital platformlara sığdırma gayreti içinde olma gayreti sonucunda, dijital platformların da bir iş sahası haline gelmesiyle birlikte bir sektör oluştu gibi. Birileri bir şeyler çekiyor ve ne olduğu önemli değil binlerce, milyonlarca insan bunları seyrediyor. Netice itibariyle vakit öldürülüyor. İçlerinde faydalı çalışmaların olduğunu inkâr edemeyiz. Ama bir bilgi kirliliğiyle gitgide büyüyen bir dijital çöplük halini alıyor. Daha iyi anlamak adına bugün İstanbul’umuzun güzide denizini işgal eden salyalar gibi bir bilgi çöplüğü var. Neden bu kadar salya bir anda denizleri kirletti bilinmiyor. Aynı şekilde dijital dünyada da neden bu kadar bilgi çöplüğü var, buna insanlığın ihtiyacı var mı? Bunun sorgulanması ve gereğinin yapılması gerekiyor. Bunların bizim hayatımıza olumsuz etkilerinin izlerini göremiyor muyuz? Emin olun kalbimiz ağrıyor, kalbimiz kaldırmıyor bunları. Çünkü insanlıktan uzaklaştığımız her adım bizim ruhi hayatımızda derin izler bırakıyor. Bu şekilde devam edersek açıkçası gelecek adına umutlu olamam.

            Dijital dünyanın bize kattığı en olumsuz duygulardan biri riyakârlık! Kelimeye bakınca içinde kâr ifadesi geçiyor diye bir an kârlı olduğumuzu mu zannettik nedir, riyakârlık normal bir hâl durumuna geldi neredeyse. Hayatımızı sarmalayan normal bir davranışmış gibi önümüzde duruyor! İyi de insanı tamamen bencilliğe götüren, ruhsuz bir insan yapan bu duygunun nesi tasvip edilebilir? İkiyüzlü anlamına gelen riyakâr kelimesi anlamından anlaşılacağı üzere bizi herhangi bir kâra götüren bir şey değil. Tamamen bizi yalnızlığa sürükleyen, insanî ilişkilerimizi zedeleyen bir tavırdan başka bir kazanımı yok. Bugün bakıyorum sosyal mecrada yapılan iyilikler hemen fotoğraf ve videoya çekiliyor ve insanlarla paylaşılıyor. Elbette her şeyin bir adabı var, iyilik yapılan kişi utandırılmaz, iyilik yapan kişi de bu kadar göz önünde olmaz, olmamalı. Örnek olmak adına belki bazı paylaşımlar yapılabilir ama adabı içinde olmalı. Yoksa bir kalbi kırdıktan sonra, bir insanı üzdükten sonra yapılan iyilikten de bir hayır gelmez. Riyadan uzak yapabiliyorsak ne güzel, yoksa geri kalsın…