MİLLETÇE ŞEHADETE DOĞRU KOŞMAK

Daha dün gibiydi. İyice hatırlıyorum. Hem istesem de unutabilir miyim ki? Millet olarak şehadet aşkıyla meydanlara indiğimiz, cephelere koştuğumuz, köprülere çıktığımız o kızıl geceyi… Anadolu’da da benzer bir heyecan yaşanmıştı ama İstanbul bir başkaydı. Dersaadet, nefes nefese yaşamıştı o ölüm kalım gecesini…

Başkomutanın televizyon ekranlarında aziz milletimizi ‘ölümüne’ dışarı çıkmaya ve ülkeye sahip çıkmaya davet ettiği o gece, herkes gibi ben de eşim ve iki oğlumla birlikte abdestlerimizi alıp apar topar Vatan Caddesi’ne inmiştik. En yakın toplanma yeri orasıydı zira. Her yerden akın akın insanlar geliyordu bu tarihî caddeye. İstanbul Emniyet Müdürlüğü binasının önü âdeta ana baba günüydü. Hani şairimiz Mehmed Akif Çanakkale Destanı’nı anlatırken “Mahşer mi hakikat mahşer!” diyor ya! Aynen öyle bir manzaraydı gördüğümüz... Yediden yetmişe bütün bir millet gece yarısı ayaktaydı. Bu kutlu ve soylu kıyam, devletimizin bekası içindi… Ezan-ı Muhammedi’nin susmaması, şanlı bayrağımızın inmemesi içindi…

‘Cemaat’ kisvesine bürünmüş hakikatte emperyalist ülkelerin ‘istihbarat örgütü’ olan kirli maşa FETÖ, Türkiye’ye, hepimize savaş açmıştı. Bu alçak örgütün karton adamları, askerimize, polisimize, vatandaşlarımıza kurşun sıkıyordu. Satılık robotlarıyla çoluk çocuk, kadın yaşlı demeden insanlarımızı katlediyordu. Ölümden korkan kim? Biz ki Çanakkale’de yedi düvele meydan okumuş bir ecdadın torunlarıydık. Ölüm, vatan uğruna gelecekse hoş gelmiş sefa gelmişti. O şehadet şerbetini bize içmek nasip olacaksa, eyvallah!

O gün ben, ayağa haşmetle kalkan büyük milletimizi gördüm. Farklı anlayışlardan, değişik düşünceden, ayrı grup ve partilerden mübarek milletimizi… Belki farklı fikirlere sahip idiler ama ortak kaygıları vatandı, temel endişeleri demokrasimizdi. Bunun için bir araya gelmiş, kenetlenmiş, yekvücut olup ay yıldızlı mukaddes bayrağımızın altında toplanmışlardı. Başı açıklar da vardı aralarında, tesettürlü olanlar da. Şortlarıyla caddeye inmiş erkekler de vardı, cübbeleri ve sarıklarıyla ellerindeki Türk bayrağını sallayan güzel gönüllü dervişler de… Göz yaşartıcı, olağanüstü anlamı olan bir manzaraydı gördüğümüz! Demek ki vatan böyle savunuluyormuş, bayrak böyle yükseliyormuş ve kutlu şehadet böyle isteniyormuş!

Biz Vatan Caddesi’nde Emniyet Müdürlüğü’nün büyük binası önünde nöbet tutarken üstümüzden alçakların uçakları, ses bombaları atarak geçiyordu. Kadın erkek, yaşlı çocuk herkes o patlama esnasında yere yatıyordu. Ama kimse siperi terk etmiyor, korkmuyor, dönüp evine gitmiyordu. Zira bu bir ölüm-dirim savaşıydı. Biz geleceğimiz, çocuklarımız, torunlarımız için böyle gözü kara olmuştuk. Yiğit bir Türk kadınının, “Benim dedem Menderes için ağladı, babam Özal için! Ben Erdoğan için gözyaşı dökmeyeceğim. Ölümüne meydanlardayım!” demesi ne kadar manidardı ve ne kadar büyük bir hakikatti. İşte günümüzün Nene Hatunları aramızdaydı, yaşıyordu. Evet Türkiye’de demokrasi ve halk düşmanları, seçimle işbaşına gelemeyeceklerini anlayınca dışarıdan aldıkları talimatlarla darbelere girişiyorlardı. Ama artık sonu gelmişti bu alçak darbelerin ve katil darbecilerin. Zira lider olarak şapkasını alıp giden biri değil gerekirse ölümü göze alan, milyonların sevgilisi bir yiğit vardı başımızda…

Biz tekbirlerle, sloganlarla satılık rezil robotlara karşı direnirken, gençler onları tanklarından alaşağı edip yere indiriyor, derdest ediyorlardı. Tam o sırada Fatih Kerem’e ve Ömer Faruk’a bir haber gelmişti telefonla. “Burada hainler üstümüze kurşun sıkıyor! İstanbul Büyükşehir Belediyesi düşmek üzere, Saraçhane’ye gelin!” Ve iki oğlum da koşarak oraya yöneliyorlar. Orada da Hazreti Peygamber sevgisiyle bir araya gelmiş alnı ak gençler direniyor üniformalı uşaklara! Kurşunlar vızır vızır geçiyor gençlerin üstünden. Ve iki oğlumun hemen yakınında iki genç düşüyor toprağa, şehit oluyorlar!

Allah’ım bu ne büyük bir acı! Ne müthiş bir imtihan! Düne kadar milletimizi ‘din’ ve ‘iman’ ile aldatan ‘eğitim hizmeti’ ile kandıran soysuz bir güruh, vatandaşlarımıza kurşun sıkıyor. Köprüde insanlarımızın üstüne mermi yağdırıyor. Gazi Meclisimizin tepesinden uçaklarla bombalar atıyor! Evet milletimiz dün vatanımızı işgal etmek isteyen İngilizlerle, Fransızlarla, Ruslarla, Yunanlılarla, İtalyanlarla cephede savaşmış, mücadele etmiş ve büyük zaferler kazanmıştı. Tarihe unutulmayacak destanlar yazmıştı büyük Mehmetçik. Ama şimdi kendi içimizden çıkan hainlere karşı muharebe ediyorduk. Milletimiz, daha dün evlatlarını dönüp arkasına bakmadan teslim ettiği ihanet şebekesinin, kalleş ve çukur ihanetini görüyordu.

Aradan tam beş koca yıl geçti o ihanet ve direniş gecesinin üstünden! Unutabildik mi? Asla! Zira unutmak gaflettir. Düşmanlarımızı sevindirmek, satılmışlara yeni bir fırsat tanımaktır. Rezil oldular hepsi de… Kahpece firar ettiler, yaban ellere kaçtılar. Bir kısmı yakalanıp zindanlara atıldılar. Bir kısmı da kandırılmanın, aldatılmanın acısı ile pişman oldular. Nedamet tevbesi getirerek zehir gibi gözyaşlarını yüreklerine akıttılar.

         Peki bundan sonra ne yapacağız? Önce daha şuurlu olacağız milletçe? Hiç kimsenin dinî duygularımızı kullanarak bizi aldatmasına izin vermeyeceğiz. Allah’a bağlanacağız, dinimize sımsıkı sarılacağız. Hz. Peygamber (s.a.v.)’e muhabbetimizi ziyadeleştireceğiz. Ehli sünnet inancına bağlı olan Allah dostlarıyla kucaklaşacağız. İslâm büyüklerinin yolundan gideceğiz. Kimseye ruhumuzu, vicdanımızı, aklımızı teslim etmeyeceğiz. Dini kullanan sahtekârların her zaman çıkabileceğini, yeni Hasan Sabbah’ların her vakit zuhur edebileceğini aklımızdan çıkarmayacağız. Dolayısıyla Kur’an-ı Kerim ayetlerine ve Hz. Peygamber (s.a.v.)’in sünnetine uymayan sözlere iltifat etmeyeceğiz.

         Masum çocuklarımıza ve temiz gençlerimize mutlaka sahip çıkacağız. 251 şehit verdik o gece. Onlar büyük makamlara ulaştılar, Cennet-i Âlâ’ya kavuştular. Şükürler olsun ki, Ömer Halisdemir gibi kahramanlar çıktı bu milletin bağrından. Yeni bir Çanakkale Destanı yazdılar tarihe. Yeni bir İstiklal Savaşı verildi ihanet örgütüne ve onların tasmasını ellerinde tutan emperyalist Batılı ülkelere karşı. Görüyoruz ki bugün bile hâlâ onları başka nasıl kullanabileceklerinin hesabını yapıyorlar arsızca, utanmadan. Bir de bize demokrasi ve insan hakları dersi vermeye çalışıyorlar. PKK, FETÖ ve DAEŞ örgütlerini alçakça Türkiye’ye ve Müslüman ülkelere karşı kullanmaya devam ediyorlar. Ama artık bu oyunlar sökmüyor, tuzaklar sona eriyor. Zira milletimiz ve ümmetimiz derin uykudan uyandı, tehlikenin en büyüğünü gördü. Bu inanç ve azimle bileniyor, inancına, değerlerine ve kutsallarına cesaretle sahip çıkıyor.

         Herkes üzerine düşeni yapmalı. Şairlerimiz, vatan, bayrak ve ezan sevgisiyle destanlar yazmalı. Yazarlarımız kolları sıvayıp yeni ve güçlü eserler kaleme almalı. O geceyle ilgili unutamadıkları hatıralarını yazmalı cesaretle. Bu metinler ders kitaplarında çocuklarımıza okutulmalı. Ressamlarımız fırçalarıyla o kara gecenin hikâyesini resmetmeli. Yeni çizgi romanlarımız ve kahramanlarımız süslemeli kitapçı vitrinlerini. Bestekârlarımız o hüzün gecesini, yeni marşlar besteleyerek yaşatmalı, anne babalar çocuklarına o geceyi hiç bitmeyen bir türkü gibi coşkuyla anlatmalı. Yönetmenler, beyaz perdeye ve sahnelere taşımalı bu büyük uyanış, diriliş ve direniş hikâyesini. Batının sahte savaş filmleri gibi değil yaşanmış canlı sahnelerde dolu olmalı. Bir milletin büyük imanıyla nasıl gözünü kırpmadan, pervasız bir şekilde ayağa kalktığı dile getirilmeli.

Peygamber Efendimiz’in mübarek “Vatan sevgisi imandandır.” sözü, ilmek ilmek minik yüreklere işlenmeli. Kahramanlık destanlarımız çocuklarımızın elinden düşmemeli. Alparslan’ı da tanımalı yavrularımız Selahaddin Eyyübi’yi de… Ertuğrul Gazi’ye de hayran olmalılar Fatih Sultan Mehmed’e de… Ve diğer bütün kahramanlarımızın hayatını satır satır okumalı, hafızalarına ve yüreklerine taşımalılar. Kahramanlarımızın hatıralarını hiç unutmamalı, asla unutturmamalıyız. Onların güzel isimlerini çocuklarımıza vermeliyiz. Gençlerimizin odalarını bu cengâverlerin fotoğrafları süslemeli. Ve her delikanlı gerektiğinde şüheda toprağı olan bu vatan uğrunda gerekirse şehadet şerbeti içebileceğini bilmeli, bu imanla ve şuurla hayatına devam etmelidir.

Hani büyük Âkif, “Allah bu millete bir daha İstiklâl Marşı yazdırmasın!” demişti ya. Ben de ondan ilham alarak diyorum ki, “Cenab-ı Allah bu mübarek milletimize bir 15 Temmuz daha yaşatmasın!” Ama bunu sağlamak elimizde. Şuurlu davranırsak, ferasetli ve basiretli hareket edersek hiçbir ihanet örgütü bir daha böyle süfli bir harekete tevessül edemez. Zira ucunda ölüm olacağını anlar, vazgeçer. Rabb’im yeryüzündeki bütün mazlumların biricik kalesi olan güzel Türkiye’mizi her türlü tehlikeden muhafaza eylesin. Allah devletimize, milletimize ve ümmetimize zeval vermesin.