TÜRKİYE'DE DARBE GELENEĞİNİ BİTİREN KALKIŞMA: 15 TEMMUZ

15 Temmuz kalkışması bağımsızlığımızı, millî iradeyi, demokrasiyi, hukuk devletini; nihayetinde birlik ve beraberliğimizi hedef almıştı. O gece; milletin ödediği vergilerle alınan devletin uçakları, tankları ve silahları millete doğrultulmuştu.  Gayeleri bizi vatansız, bayraksız ve devletsiz bırakmaktı. Ama onlar bilmiyorlardı ki bu necip ve aziz millet vatanı, devleti ve bayrağı için tarih boyunca hep ölmüştür.  Onlar, söz konusu vatan olunca geri kalan her şeyi teferruat olarak görmüşlerdir. Çünkü vatan yoksa hiçbir şeyin anlam ve önemi yoktur.

            15 Temmuz, hazırlığı on yıllar süren bir ihanetin fitilinin ateşlendiği zaman dilimidir. 15 Temmuz'un failleri, biz farkında olmasak da nerede bir değerimiz ve de değerlimiz varsa onu hoyratça kirlettiler. Takiyye zırhına bürünerek sıra dışı ve güzide değerlerimizi sıradanlaştırdılar. Milletin kurbanlarının ve adaklarının üzerine yattılar. "Himmet" adı altında bu milletin zenginlerini yıllarca sömürdüler.  Eğitimi kullanarak bu milletin en zeki çocuklarını tuzağa düşürüp körpe zihinlerini kirlettiler. Bu iş için dershaneleri üs olarak kullandılar. Sınav sorularını çalarak istediklerini istedikleri mevkilere getirerek bürokrasiyi parsellediler. Adaleti derdest ederek kendileri gibi düşünmeyenlerin alın terlerini çaldılar. Adalet terazisini hayattan çekip çıkardılar. "Abla ve ağabey" kavramlarının sıcaklığını sinsice kullanarak ailelerin içine sızdılar.  Zekât ve sadaka toplayarak iyice semirdiler. İktidar ve servet hırsları her geçen gün arttı. Ağızlarında sakız ettikleri Allah rızası kavramını devasa anonim şirketlere dönüştürdüler. Sermayeleri büyüdükçe sesleri de pervasızca yükselmeye başladı. Bu ve bunun gibi çirkinlikleriyle bütün cemaatleri şüphe ve zan altında bıraktılar.

            15 Temmuz'u kendi gelecekleri ve kaprisleri için bir milat olarak gören zavallılar helâl haram kavramlarını kirli lügatlerinden çıkararak her şeyi mubah gördüler.  Dünya çapında dev bütçeli dernekler ve vakıflar kurarak finans kaynakları oluşturdular. İslâm'a hizmet gerekçesiyle topladıkları himmet paralarıyla kendi medyalarını oluşturarak algı operasyonları yapmaya başladılar. Hile ve kötülükte sınır tanımayarak kör şeytana adeta hocalık ettiler. Sürekli fakirlik edebiyatı yaptılar. Algı oluşturmak maksadıyla giydikleri tevazu elbisesi, içlerindeki kibri görünmez kıldı. Kıtmir kisvesine bürünüp saray ve kaşanelerde oturdular.

            Siyasetten uzak bir görüntü çizerek devletin kılcal damarlarına kadar girdiler. Layık olmadıkları kürsülerde salya sümük gözyaşı dökerek merhamet tacirliği yaptılar. Böylelikle kendilerine ve lideri şeytan olan davalarına taraftar toplamaya çalıştılar. Akıl almaz hile ve desiselerle bütün kurumlara sızarak liyakati yok saydılar. Yeni mevziler elde ettikçe daha çoğunu istediler. Yedikçe iştahları kabardı. Bir türlü doymak ve kanmak bilmediler.

            Zalimler 15 Temmuz'da, uzun yıllardan beri oynadıkları çirkin oyunun finalini yapmak istediler. Fakat Anadolu insanının kahramanlığını ve hasbîliğini hesap edemediler. Yıllarca kaynaklarını sömürdükleri bu cömert ve hasbî milleti hakir ve küçük gördüler.

            15 Temmuz, aklın ve mantığın devrelerinin yandığı talihsiz bir akşamdır. O gece darbeciler açısından ihanetin, milletimiz açısından da kahramanlığın zirve yaptığı bir gecedir. O gece belki de Bedir'in, Uhud'un, Hendek'in, Kosova'nın, Niğbolu'nun, Mohaç'ın, Preveze'nin, Büyük Fetih'in ve nihayetinde İstiklâl Harbi'nin en kanlı cephesi olan Çanakkale'nin özetiydi. O geceyi Kerbelâ hadisesiyle özdeşleştirirsek karşımızda sanki bu çağın Yezid'i ve avaneleri vardı. Beride ise Hüseyin ve onun yolundan giden yiğitleri!...

            Nemrut'un, Firavun'un ve Ebû Cehil'in torunları; İbrahim'in, Musa'nın ve Rahmet Peygamberi Hz. Muhammed (s.a.v.)'in torunlarına karşı kol kolaydı o gece. Zaman nehrinin coşkun sularıyla günümüze gelen nesiller değişse de anlayışlar değişmiyordu.  Herkes genleri vasıtasıyla soyuna çekiyordu.  Şeytan vazgeçmiyordu iyilere karşı olan kirli mücadelesinden, terk etmiyordu şer cephesini. Kötüler kötülerin, iyiler iyilerin izinden gidiyordu ilânihaye.

            Şer cephesi, karşılarında bin yıl boyunca İslâm'ın sancaktarlığını yapan bir millet olduğunu ya bilmiyordu ya da güç zehirlenmesinin getirdiği bir gafletle unutmuştu. Kötülük bahçesinin bahçıvanları 15 Temmuz’da karşılarında 27 Mayıs, 12 Mart, 12 Eylül ve 28 Şubat darbeleri zamanında olduğu gibi, silahları görünce sus pus olan, kaderine razı, pasif bir halk olacağını sanıyordu. İnsanların sokaklara döküleceğini hesap etmemişlerdi. Çünkü bugüne kadar Türkiye'de darbeler karşısında millî iradeye ve demokrasiye sahip çıkmak için ayaklanan bir halk kitlesi yoktu. Hiçbir lider de halkı sokağa çağırma cesaretini gösterememişti. O yüzden bir başkalık ve bir harikulâdelik yaşanıyordu Türkiye'de.

            O gece Türk'üyle, Kürt’üyle, Çerkez’iyle, Laz’ıyla, Arap’ıyla, Boşnak’ıyla, Arnavut’uyla, Gürcü ve Abaza’sıyla bütün farklı ırklar ve renkler tekbir ve tehlillerle "Tek millet, tek bayrak, tek vatan, tek devlet!" anlayışıyla aynı bayrak altında toplanmıştır. O gece şanlı milletimiz halkın ve Hakk'ın gücünün üstünde bir güç ve otorite olmadığını bütün dünyaya haykırarak birlik ve beraberlik destanı yazmıştır. Böylece dünyaya demokrasi dersi vermişlerdir.

            O gece milletimiz devlet başkanının emriyle topyekûn cadde ve sokaklara çıkarak tanklara, uçaklara ve ortalığı yakıp kavuran bombalara karşı bedenlerini siper etmişlerdir. Ülkemizi on yıllarca geriye götürecek, kardeş kavgasını körükleyecek ve bizi çil yavrusu gibi dağıtacak menfur darbenin gerçekleşmemesi için vücutlarını kalkan yapmışlardır. O gece milletimiz çocuğuyla, yaşlısı ve genciyle, kadını ve erkeğiyle ezan ve salâların ruhaniyatında haysiyetli bir mücadele vermiş; neticede binlerce gazimiz, yüzlerce şehidimiz olmuştur.  Vatan söz konusu olduğunda bu aziz milletin tıpkı Sakarya'da ve Çanakkale'de olduğu gibi nasıl büyük bir azim ve kararlılıkla yurdunu savunduğu bir kere daha görülmüştür.

            15 Temmuz gecesi verilen olağanüstü mücadele ve kahramanlık, sadece Türkiye'nin istikbâli ve istikrarı için değildi. Aynı zamanda ümmetin mazlumlarının geleceği içindi. Zira bağımsız, güçlü ve istikrarlı bir Türkiye; ümmetin de tek umuduydu. Onun içindir ki ümmetin yetimlerinin duası o gece arkamızdaydı. O geceki samimi dualar belâları def eylemiştir.

            15 Temmuz gecesi sanki bir aynaydı insanlık için. O çetin gecede herkes o sihirli aynada kendi yüzünü ve özünü gördü. O gece bazı yüzler imanın nuruyla parıl parıl parlarken bazı yüzler de içlerindeki kötülükleri ve nefretleri dışa yansıttığı için simsiyah kesilmişti. Birileri zifiri bir geceyi, birileri de o geceyi gündüze döndüren dolunayı andırıyordu.

            17-24 Aralık operasyonları ileride başımıza musallat olacak depremin öncülleri kabilinden uyarılardı sanki. O dönemde devletimiz bu şer şebekenin içyüzünü anlatarak, hainliklerinin farkında olmadan onlarla bir şekilde ilişkisi olanların bağlantılarını kesmesini salık vermişti. Aksi durumda gelecekte hukukî yaptırımlarla karşılaşabileceklerini belirtmişti. Bu uyarıyı dikkate alanlar uyanmış, devletin yanında yer almıştı. Bazı fanatikler de malum şebekeye desteğini daha da artırmıştı. İş bir anlamda kör dövüşüne ve inatlaşmaya varmıştı.

            15 Temmuz'da Anadolu insanı ihanet mahfillerine karşı devleşmişti adeta. Boğaziçi Köprüsü’nde, Genelkurmay’da, Akıncılar Üssü’nde bir millet kıyama durmuştu sanki. Kızılay, Saraçhane, Kısıklı da onlardan farksızdı. Buralarda toplananların kalpleri "Vatan!" diye atıyordu. Hiçbirinin elinde silah yoktu. Tek silahları vardı; o da vatan, millet ve bayrak aşkıyla yüreklerinde besleyip büyüttükleri iman... Bu iman onları düşmana karşı güçlü kılıyordu. Vatanını ve bayrağını namus bilip her şeyin üstünde tutan milletin imanlı evlâtları "Bu akşam tarihî sorumluluğumu nasıl yerine getirebilirim?" sorusuna cevap aramakla meşguldü. Herkes yarınki nesillerin selâmeti için meydanlara koşmayı görev sayıyordu.

            Düşman saldırıları için yetiştirdiğimiz keskin nişancılar ve topçular namlularını millete doğrultmuşlardı. Oysa karşılarında ne Yunan ne Bulgar ne Rus ne de Ermeni vardı. Karşılarındakiler aynı değerlerin mensupları olan kardeşleriydi. Her zamanki gibi kardeşi kardeşe kırdırıyordu talimatlarını dışarıdan alan yerli işbirlikçiler. Tankların paletleri altında ezilenler, vatanını canından aziz bilen bu milletin kahraman evlâtlarıydı. Alçaktan uçan uçaklar Gölbaşı'ndaki Özel Harekât Dairesi'ni bombalıyor, kadın erkek demeden 42 kahraman polisimizi şehit ederek alçaklıkta ve vicdansızlıkta sınır tanımıyorlardı.  Aynı uçaklar sorti üstüne sorti yaparak, kadim düşmanımız Yunan'ın bile akletmediği, Türkiye'nin kalbi olan Ankara'daki TBMM'yi bombalıyor, tabir caizse kalbi besleyen damarları kesiyor, bu çirkin tavır ve davranışlarıyla millet iradesini hiçe saydıklarını ayan beyan ortaya koyuyorlardı.

            İstanbul'da Boğaziçi Köprüsü'nde sanki mahşerin provası yaşanıyordu. Her şehidin ayrı bir hikâyesi vardı o gece. İşte onlardan biri olan Abdullah Tayyip Olçok ismiyle müsemma imanlı bir genç, ülkesinin yarınlarını düşünerek kendi istikbalini hiçe sayıyor, merhamet damarları kurumuş darbeci cuntaya karşı babasını yalnız bırakmıyordu bu kutlu mücadelede. Onlar alınlarından saçılan şehadet nuruyla zifiri geceyi aydınlatıyorlardı.

            Her destan; kendi sonunu düşünmeyen, uğruna savaştığı vatanının akıbetini düşünen ve önceleyen kahramanlarla yazılırdı. 15 Temmuz gecesinde yazılan o kutlu destanda 2703'ü gazi, 251’i şehit olmak üzere binlerce kahramanın kanı ve canı vardı. Fakat onlardan biri vardı ki cesaretiyle, vatanseverliğiyle ve emsalsiz kahramanlığıyla o gecenin simgesi olmaya namzetti. O da Ankara'da Özel Kuvvetler Komutanlığı'nda görevliyken komutanlığı ele geçirmeye çalışan darbe yanlısı Tuğgeneral Semih Terzi'yi göğsünden vurarak öldüren, sonrasında da darbe yanlısı askerler tarafından şehit edilen koruma astsubayı Ömer Halisdemir'di.  Bu çağın yiğit Hamza'sı olan Halisdemir, o gece düşmanların hesaplarını bozan adamdı. Sanki Çanakkale'de 276 kiloluk top mermisini namluya sürerek İngiliz zırhlısını vuran, böylece savaşın seyrini değiştiren Seyit Onbaşı'ydı o. Hayber'in Ali'siydi. O süreçte kaleme aldığım "İlk Kurşun Destanı" adlı bir şiirimde Halisdemir'i şöyle anlatmıştım: "İman denen mermiyi, namlulara sürdün sen/Batı uşaklarının defterini dürdün sen/Küstah palikaryaya dersini verdin Ömer!/Peygamber-i Zîşan'ın yurduna erdin Ömer!/Neron yaktı vatanı, ateşi söndürdün sen/Türk'ün kara bahtını, talihe döndürdün sen/Şahadet rayihası yayılıyor parkandan/Asım'ın kutlu nesli, yürüyecek arkandan/Kumpasları bozdun sen, rüyası kutlu yiğit!/Son destanı yazdın sen, mayası kutlu yiğit!"

            O gece Kahramankazan'da, uçaklar Akıncılar Hava Üssü'nden kalkamasın diye, Millî Mücadele ve Çanakkale ruhuyla, bütün ümitlerini ve geçimlerini bağladıkları ekinlerini ve saman balyalarını ateşe verenler vardı. Yine o gece pistteki uçakların önüne yatarak kalkışlarına engel olan yiğitler vardı.  Bu millet o kahraman evlâtlarını asla unutmaz.

             O gece herkesin dilinde "Nasıl kandırıldık, nasıl inandık bu iki yüzlülere?" pişmanlık cümlesi vardı. Fakat dün olduğu gibi o gece de son pişmanlık fayda etmemişti milletimiz için. "Tabanı ibadet, ortası ticaret, tavanı ihanet…" diye tanımlanan sinsi bir hareketti bu. Kim bilebilirdi bu hıyanet şebekesinin gerçek yüzünü? Zira kamufle olmakta pek maharetliydiler.

            15 Temmuz; dost görünen herkesin hakikatte dost olmadığını, kimilerinin ince hesaplar içerisinde olduğunu göstermesi açısından önemlidir. İnancımızın gereği hep hüsn-i zan üzere olsak da Müslüman aynı zamanda çok uyanık olmak zorundadır. Zira Müslüman aynı delikten iki kere ısırılmaz. "Aynı sebepler aynı sonuçları doğurur" hakikatinden yola çıkarak evvelâ kendimizi düzeltmeliyiz. Kötülere ve kötülüklere hareket imkânı tanımamalıyız. Ötesi takdir-i ilâhî... Onlar istemese de Allah nurunu tamamlayacaktı. Onun için kimsenin Hakk'ın ve hakikatin zaferinden hiçbir endişesi olmasın.

            Bu millet 1071'de Sultan Alparslan önderliğinde Anadolu'yu fethederek Müslümanlaştırmış, Türk yurdu haline getirmiştir. 1453'te Roma'nın ve Bizans'ın başkenti olan İstanbul'u Fatih Sultan Mehmed önderliğinde fethederek çağ açıp çağ kapatmıştır. Yine bu millet Batılılar tarafından "hasta adam" olarak nitelendirilen şanlı Osmanlı’dan Türkiye Cumhuriyeti'ni çıkarmıştır. Bu millet barış zamanlarında gevşek görünse de zor zamanlarda bir araya gelerek kenetlenmesini, birlik ve beraberlik içinde hareket etmesini çok iyi bilir. Milletimizin bu müspet özelliği 15 Temmuz gecesi de tekerrür etmiştir. Bu özellik bundan sonra da bu minval üzere tecelli edecektir.

            Millet olarak 15 Temmuz ihanetini asla unutmamalı, o gece milletimizin ortaya koyduğu azim ve kararlılığı, onu besleyip büyüten ruhu yaşatmalıyız. Hasıl-ı kelâm vatanımıza, milletimize ve bayrağımıza kastedenlerin gerçekleştirmeye çalıştığı hain darbeyi, 15 Temmuz'u unutmadık, unutmayacağız. Zira o geceyi unutmak gaflete ve dalalete çağrıdır.