Sonbahar…
Hazan mevsimi… Kıyafetlerin yağmur koktuğu, müphem bir mahzunluğun gâiplerden göçüp yüreklerde yuva kurmaya başladığı bir hüzün iklimi… Gönül kâselerinden keder demlerinin taşmaya yüz tuttuğu günbatımlarının; bir ayrılık ve bir nihayete erişle birlikte bambaşka bir âleme dönüşümünün habercisi… Veda acısının derinden hissedildiği iklim, mutlu anıların veda bûsesi tadındaki buruk ve hüzünlü şiirlere dönüştüğü bir mahzun ezgili makam… Ağaçların kol kol uzanmış dallarında bir mevsim boyu derin bir sükûta mahrem, usulca ikamet eden yaprakların birdenbire belirsiz bir aşka giriftâr, yeşillenme tutkusundan âzad olup solarak kendilerini yerlere attıkları, ilahi nizâmın devr-i daimine teslim oldukları; yerde sarı, kahverengi, kızıl; gökte gri renklerin hâkim olduğu, serin; ayrılığın şarkısını rüzgârın inleyen nağmeleriyle teganni eden bir buruk mevsim… Canlılığın, ışığın, yeşilin, sıcağın inzivaya çekilmeye başladığı, ağustos böceklerinin artık kesik kesik öterek bir nihayete erişi haber ettiği, gölgelerin donuk ve vüzuhsuz bir vücuda tahavvül ettiği güz iklimi… Hava bir başka nemlidir, pencereler mahzun bir buğuya bürünür; odalar daha bir loş ve hazan tütsülüdür, dertler de bir o kadar demlidir bu iklimde… Hazan mevsimi, insanın çocukluktan kurtulup olgunluk yaşına erdiğini, artık genç olmadığını, ölümün kendisine çok daha yakın olarak ensesinin dibinde gezindiğini; yemyeşil yaprakların sararmasından hareketle; saçlarının kırlaşmasını, ten renginin sararmasını, gözler altında beliriveren çizik ve çukurları anlatarak kişinin de artık bir hayat sonbaharının kapısından girdiğine âdeta dikkat çeker. Bununla birlikte en güzel üzümler, en leziz elmalar, armutlar, incirler; nar, hurma, kızılcık ve böğürtlenler de bu mevsimin yeryüzüne sunduğu en tatlı ikramlardan olur… O hâlde insanın da hazan iklimine adım atmasıyla birlikte, her ne kadar ömrünün son demleriyle mülâki olacağı haberi kendisine telkin edilse de; dünyaya, insanlığa, bugüne kadarki tecrübelerinden damıtılan faydalı bilgi, hikmet, hizmet ve eylemlerden müteşekkil bir meyve tertibini sunması da ihtimal dâhilindedir. Zaten uğruna savaşılan her şey bu dünyada kalmayacak mıydı? Uğruna ömrümüzü hebâ ettiğimiz şeylerin hepsi de bize birer emanet değil miydi ve hatta insan bile dünyada emanet olarak varlığını idame ettirmekte değil miydi? Hangi kral, hangi firavun, hangi şah, hangi padişah bu dünyada ebedî olarak kalmıştı ki? Belki de insanoğlu tüm yatırımını bu dünyaya yaptığı için ayrılmak, ölmek zor geliyordu kim bilir? Öte tarafa yatırım yapanlar ise ölümü özlemle kucaklıyordu belki… Ama bu dünyaya gelmekle de yaşamak gerektiği bize işaret edilmemiş miydi? Öleceğini bile bile yaşamak zor olsa da, yaşarken ölmek çok daha acı vericiydi… Böyle bir muammaydı işte hayat…
Selçuk ALKAN
Yazarİnsan bu dünyaya amaçsız gönderilmediği gibi büyük sorumluluk ve görevler de üzerine yüklenmiştir. Bunun farkına varan toplumlar, tarihin her döneminde varlık ve güçlerini koruyabilmişlerdir. Yaratıla...
Yazar: Selçuk ALKAN
Daha dün gibiydi. İyice hatırlıyorum. Hem istesem de unutabilir miyim ki? Millet olarak şehadet aşkıyla meydanlara indiğimiz, cephelere koştuğumuz, köprülere çıktığımız o kızıl geceyi… Anadolu’da da b...
Yazar: Mehmet Nuri YARDIM
İmâm-ı Busûrî’nin (ö.695/1296 [?]) Hz. Peygamber (s.a.v.)’i övmek, O’nun fizikî ve ahlâkî yönlerini dile getirmek için kaleme aldığı “el-Kevâkibü’d-dürriye fî medḥi ḫayri’l-beriyye” adlı ç...
Yazar: Fatih ÇINAR
İslâmiyet dini akla büyük önem vermiştir. Bu sebeple Kur'an-ı Kerim, pek çok ayetinde, insanı göklerin ve yerin yaratılışını düşünmeye davet ederek şöyle buyurmuştur: "Şüphesiz göklerin ve yerin yarat...
Yazar: Aydın BAŞAR