O BİR ŞEHİT

Menzile yetmek için zamanı aşıyordu

Yüreğini eline almış da koşuyordu…

　

‘Dur! Kal! Gitme! ‘ diyerek kolundan yapışana¸

Belli¸ çok güceniyor¸ üzülüp şaşıyordu…

　

Can devir tesliminde her soluk verişiyle

Çağımız Kisrâ’sının putları düşüyordu…

　

Nice diri çehrede ölüm kol geziyorken

O peşin muştulanmış cenneti yaşıyordu.

　

Dokuz kat karanlıktan süzülen ar yıldızı

Nurlanmış umutlarla yüzünden ışıyordu.

　

Aldan mordan geçerek bir kızıl ötesinde

Lâcivertleşen gece nihâyet yoşuyordu.

　

Neydi o buydurucu aklıkların hikmeti

Örtünenden ziyâde seyreden üşüyordu

　

Öyle bir gizem ki bu¸ yorumu kolay değil

Buzdağının içinde tefekkür pişiyordu…

　

Göz¸ göz olmuş yaralar hafta¸ ay¸ yıllar sonra¸

Suyu gür kaynak gibi şorlayıp coşuyordu…

　

İçimizden biriydi¸ suretâ insandı ya

Siretindeki sevdâ kabuktan taşıyordu…