DEDEMİN SARIĞI!

Dedemin sükûtu hikmet saçardı¸

Sohbete kahveden bahane çıkar…

Her çiçeğin yaprağını açardı¸

Toprağın bağrından şahane çıkar…

　

Dedemin yazısı eskimez yazı¸

Öteler ötesi gönül niyazı¸

Başında sarığı kefen beyazı¸

Mümin musallaya mestane çıkar…

　

Dedemde sevgiler almış demini¸

Taşa da söylemez sözün kemini¸

Yüreğe koyarsan öfkeyi¸ kini¸

Akıl cendereden divane çıkar…

　

Dedem der ki; Geçmişini hatırla¸

Lambayı dinlendir¸ kapıyı sırla¸

Misafiri ceddin gibi ağırla¸

Ağaç kovuğundan zamane çıkar…

　

Dedem öğüt satar¸ ibret alırdı¸

Kanaat eğirir¸ gayret alırdı¸

Tefekkür ufkunda hayret alırdı¸

Duygular süzülür rindane çıkar…

　

Dedem yokluk-açlık nedir bilirmiş¸

Bela nefsin oltasında gelirmiş¸

Zehir bile bal tasında gelirmiş¸

Sanma düşmanların merdane çıkar…

　

Dedem hep ağlardı bahtı karama¸

Dualar¸ sevdalar sardı yarama¸

Bir milletin benliğiyle oynama¸

‘Altı kaval üstü şişhane çıkar’…

　

Dedem besmelesiz adım atmazdı¸

Seher vakti kalkar¸ ölse yatmazdı¸

Kendinden gayriye kızıp¸ çatmazdı¸

Halk içinden böyle dürdane çıkar…

　

Dedemde tebessüm dünya ziyneti¸

Yalın ayak yürü¸ çekme mihneti¸

Mutluluk getirmez mal-mülk cinneti¸

Kulübe sandığın kâşane çıkar…

 

Dedemdi eseri yüce devletin¸

Çağların rüyası şanlı savletin¸

Bizde emaneti Hakk’a davetin¸

Yollar Peygamber-i zişane çıkar…