Yaratılanı Severiz Yaratan’dan Ötürü

Cemre toprağa mı suya mı düştü derken bir anda penceresine uzanan daldaki mor çiçeğe gözleri takıldı Elif'in. Annesi, Elif'i hep o ağaca benzetirdi. Elif gibi zarif, ince ve renkli diye...

Elif de her baktığında kendini ağacın dallarında salınırken hayal ederdi. Hayal dünyasında çok kalamayan Elif merdivenlerden hızla inerek salıncağa doğru koşmaya başladı. Bir anda kapıda dedesinin belirdiğini görünce heyecanı ikiye katlandı ve salıncak yerine dedesinin kollarına bırakıverdi kendini.

- Seni çok özlemiştim, neden bana geleceğini haber vermedin dede?

- Çünkü sürprizler haber verilmez güzel kızım.

Elif dedesini gördüğüne çok sevinmişti. Elif'in dedesi annesiyle bir süre sohbet ettikten sonra müsaade isteyip Elif'i de yanına alarak arabaya bindiler. Ona bir sürprizi daha vardı. Elif'in heyecanı ve neşesi arabanın dışına taşıyor, adeta tüm mahalleyi süslüyordu. Yol boyu dedesiyle muhabbet ederken yolun nasıl bittiğini anlamamıştı.

Yüksek ve geniş bir binanın yanında durdular. Arabayı park ettiler. İçeri girerken dedesi Elif'in eline bir kart verdi. Elif bu kartı girişteki görevliye vererek içeri girecekti. Israrla dedesine içeride ne olduğunu sorsa da dedesi hafifçe gülümseyip gözlerini kısarak ona göz kırpıyordu. Merakı daha da artmıştı.

İçeri girdiklerinde masmavi suyun içinde rengârenk balıkların yüzdüğü görkemli bir akvaryumun içinde buldu kendini. Heyecandan ne yapacağını şaşırmış hâlde sağa sola bakınırken sağ tarafından kendi yaşlarında bir kız çocuğunu görünce koşarak onun yanına gitti. Nedense onunla izlemek istedi suda yüzerek dans eden balıkları.

Kız birden ağlamaya başladı. Elif ne olduğunu anlamaya çalışırken dedesinin elinden tutarak küçük kızın yanına getirdi. Dedesi: "Güzel kızım ailen nerde neden ağlıyorsun?" diye sorunca kız daha çok ağlamaya başladı. Elif kızın elinden tutup etrafa bakarken dedesi güvenlik görevlisine haber verdi.

Kısa süre sonra kızın annesini buldular. Annesi teşekkür ediyor ama dedesi ve Elif bir türlü ne söylediğini anlayamıyordu. Küçük kız ve annesi yabancı olup Türkçe bilmediğinden görevlilere derdini anlatamamış bu yüzden birbirlerini bulamamışlardı.

Hanımefendi, Elif'in dedesinin yanına gelip el kol işaretleriyle ona teşekkür etmeye çalışıyordu. Yüzündeki korku ve endişe, kızının bulunmasıyla yavaş yavaş son bulmuştu. Bir süre sonra vedalaşıp ayrılmışlardı. Elif biraz şaşkındı hayatında ilk defa Müslüman olmayan ve yabancı bir ülkeden insanla karşılaşmıştı. Dedesine "Dedeciğim biz yabancı milletten olanlara yardım ettiğimizde de iyilik yapmış olur muyuz?" diye sordu.

Dedesi; “Elbette kızım, tüm kâinatı ve insanları Allah yaratmıştır. Hangi dinden ve dilden olursa olsun tüm canlılara hizmet etmek, yardımcı olmak, iyi Müslüman ve iyi insan olmamızın bir gereğidir. Ne demiştir Yunus Emre?

‘Yaratılanı severiz Yaratan’dan ötürü…"

Elif'in içini tarifi imkânsız bir huzur kaplamıştı. Birine yardım etmek, iyilik yapmak için insan olması yeterliydi. Çünkü iyi insan olmak Rabb’imizin bir emriydi. Ve iyilikler yalnızca O'nun rızası için olmalıydı...

Elif ve dedesi bu güzel günün ve muhabbetin ardından eve doğru yola çıktılar. Elif için artık bazı şeyler daha farklıydı. Artık hayata çok farklı bir pencereden bakıyordu.