BAHTSIZ GELİN

Kapı iki kez çalındı. Iraz kadın yerinden doğruldu. Gecenin karanlığında el yordamıyla kibrit aradı.

Kapı iki kez çalındı. Iraz kadın yerinden doğruldu. Gecenin karanlığında el yordamıyla kibrit aradı. Elleri yanındaki sandığın üzerinde bir süre istikametsiz gezindi. “Hay aksi akşam şuraya koymuştum” diye söylendi¸ güç işitilen bir sesle. Sandığın üzerinde sınırsız dolaşan elleri bir kutuya takılıp yere düşürdü. Çıkan sesten kibrit olduğunu anladı. Bu sefer ellerini yerde¸ sesin geldiği yönde dolaştırdı. Eline takılan kutuyu aldı. Gelişi güzel sallayıp dinledi. Kutunun içinde birkaç kibrit çöpünün şıkırtısını duydu. “Buldum” diye geçirdi içinden. Kutudan bir tane alıp yaktı. Yanan alevin ölü ışığında yerinden kalktı. Masaya yürüdü. Masanın üzerindeki gaz lambasının şişesini çıkardı. Sönmek üzere olan alev parmaklarını yaktı. Can havliyle kibriti yere attı. Yanan parmaklarını diliyle ıslattı. Bir iki kez havada salladı. “Hay aksi şeytan” dedi bu defa yüksek sesle. Bir kibrit daha yaktı. Yanan alevi gaz lambasının fitiline değdirdi. Odayı loş bir ışık dalgası kapladı. Şişeyi özenle lambaya yerleştirdi. Oda biraz daha aydınlandı.
Kapı yeniden çalındı. Dışardan tok bir erkek sesi duyuldu.
-Iraz Ana!..
Bu Topal Duran’ın sesiydi. Anlaşılan doğum yaklaşmıştı. Seri hareketlerle tahta döşemeli odanın üzerine serilmiş¸ yer yatağının ayakucunda duran elbiselerini giyindi. Gecenin geç saatinde çalınan kapı onu hiç telaşa düşürmemişti. Çünkü doğumun bu günlerde olacağını yaptığı muayeneler sonunda anlamıştı. Yılların verdiği tecrübeyle hareket ediyordu. Umursamaz pişkin bir sesle;
-Patlama geliyorum¸ dedi.
Kapı tekrar çalındı. Dışarıdaki ses öncekine oranla daha da aceleciydi.
- Çabuk Iraz ana¸ çabuk.
Kapıdaki telaşa inat odanın köşesinde yatağına büzülmüş yatan on yaşlarındaki torununu seyretti bir süre. Üzerinden yorganın yarısını atmış¸ hiç bir şeyden habersiz uyuyan torununun üzerini örttü. “tıpkı babası gibi üstü açık yatıyor.” diye düşündü. Çocuğun yüzünde oğlunu gördü. İç geçirdi. Altı yıldır mahpus damında yatan oğlunu hatırladı. Sonra hiç yüzünden ölen gelinini düşündü. Tatar Selim’in tarlalarına akan suyu kesmesi üzerine oğlu ile aralarında kavga çıkmıştı. Yüzünü buruşturdu. Gelini Hacer’in onları ayırayım derken kaza kurşunu ile ölmesi¸ oğlunun o anki öfkeyle Tatar Selim’i vurması¸ sonra torununun ağıtları¸ öksüz yıllar ve hapishane köşeleri bir sinema şeridi gibi geçti gözlerinin önünden. Başını iki yana salladı. “Ah Tatar ah¸ hem bizi yaktın¸ hem kendini. Cehennemlerde yanasın İnşallah” diye mırıldandı.
Kapı bu kez ardı ardına dört kez vuruldu.
- Iraz Ana¸ hadi gayri çabuk ol.
Topal Duran çok acele ediyor¸ gelin iyice ağır olmalı diye düşündü. Masanın üzerindeki çantasını aldı. İçini açıp kontrol etti. Lambayı kıstı¸ kapıya doğru yürüdü. Sürgüsünü çekti. Kapı gıcırdayarak açıldı. Topal Duran hırsla söyleniyordu.
-Hadi be ana¸ hadi...
Tahta at arabasına doğru yürüdü. Yıldızsız geceler gibi simsiyah at¸ kafasını birkaç defa aşağı yukarı salladı.
Ö nce Topal Duran bindi arabaya. Arkasından Iraz kadın besmele çekerek atladı. Duran dizginleri ellerine alıp iki kez çekti.
-Hadi benim kara oğlum. Çıh çıh.
At arabası köyün toprak zeminli dar yollarında şakırtılar çıkararak ilerlemeye başladı. Bir süre hiç konuşmadılar. Uzaklardan bir kurt uluması duyuldu. Topal Duran’ın elleri¸ gayri ihtiyari yanı başında duran çiftesini sıktı. Sessizliği bozmak için Iraz kadına
-Eğer dedi¸ bu seferde yaşatamazsan…
-Canı veren Allah’tır bre Topal.
- Ona amenna Iraz Ana.. Ama biliyorsun iki çocuğumda ölü doğdu.
-Ne yaparsın¸ be Duran. Ben elimden geleni yapıyorum.
-Biliyorum biliyorum da…
-Eee¸...
Duran kafasını iki yana salladı. Cebinden tespihini çıkarıp sinirle oynamaya başladı. Valla ana bu seferki doğan bebe de yaşamazsa ebeyim diye gezmeyesin köyde. Ama bir de yaşarsaaa!.. Aha şu arabayı sana vereceğim¸ el aleme yetişesin diye.
-İnşallah Duran’ım inşallah yaşar. Ama eğer yaşamazsa senden çok Nazlı gızıma acırım. Üstüne evleneceksin diye korkar. Ananın ağzına bakıp tüm uğursuzluğu kendinde sanır. Sen aldırmayasın sakın ananın sözlerine. Bu işin uğursuzlukla falan ilgisi yok. Bana kalırsa bir şehir doktoruna götürün derim.
Duran cevap vermedi. Ata bir kamçı salladı. Araba biraz daha hızlanmaya başladı. Karanlık köy evlerinin içinde ışığı yanan tek katlı taş binanın önünde durdular. Topal Duran arabadan atladı. Aksayan yürüyüşüyle eve doğru ilerledi. Ardından Iraz ana¸ aceleci adımlarla girdi içeri. Tahta sedirin üzerinde yatan¸ sancılı genç kadına doğru yürüdü. Yılların verdiği tecrübeyle çantasını açtı. İçinden küçük siteskopu çıkarıp¸ kadının karnına koydu¸ Kulaklarını küçük alete dayadı. Biraz dinledikten sonra¸ köşede meraklı gözlerle seyreden Şazimet anaya su ısıtmasını söyledi.
Topal Duran dışarı çıktı. Aksak adımlarla bir aşağı bir yukarı yürümeğe başladı. “Demek anam Nazlı’ya evlenmek istediğimi duyurmuş.” diye düşündü. Sonra da “Ne yani¸ baba olmak benim hakkım değil mi?” diye mırıldandı kendi kendine. Gezinmekten vaz geçip durdu. Sonra tekrar¸ bir aşağı bir yukarı yürümeye başladı. Yürüdüğü yerde kendi kendine konuşuyordu mırıltılar halinde. “Her doğurduğu ölüyor. Anam haklı. Torun istiyor kadıncağız.”
İçerdeki odadan bir çocuk ağıtı duydu. Heyecanla sigarasını yere attı. Yüzü sapsarı olmuştu. Sevinmek istiyor¸ sevinemiyordu. Odadan cılız bir çocuk sesiyle birlikte konuşmalar duyuldu. Sonra çocuk sesi sustu. İçeriyi derin bir sessizlik kapladı. Heyecandan Topal Duran’ın dizleri titredi. Kapıya doğru yürüdü fakat içeri giremedi. Bir şeyler söylemek¸ bağırmak istedi¸ yapamadı.
Iraz kadın ter içinde çocuğu minderin üzerine bıraktı. Çantasını toparladı. Bir köşede dikilen Şazimet anaya uzun uzun baktı.
-Siz tez elden bu gelini bir şehir doktoruna gösterin dedi.
Sonra da başka bir şey söylemeden üzgün bir şekilde dışarı çıktı...