Anne !..

Varlığımın başında Hazreti Havva’sın sen,

Üveys el-Karanî’yim emrine ücrasın sen,

İtaatte semadan Rabbimden nidasın sen,

Nur akardı menbâın burnumda tüter anne.

 

Bastığın toprakları kendime diyar seçtim,

Nice güzeller içinde en güzel yâr seçtim,

Senden başkalarını derdime ağyar seçtim,

Yarım kaldı her yanım, sormadım hatır anne.

 

Yüreğimde bir nehir bütün akışım sana

Firdevs-i âlâ yüzlüm kutsal nakışım sana

Mezarında olsan da içim döküşüm sana

Ölümü sevdir bana son sözü yetir anne

 

Geceleri sabaha taşır beni düşlerim,

Matem dolu yılların mevsiminde kışlarım.

İhtiyar gözlerimde çocuksu bakışlarım

Kocaman kucağına yeniden yatır anne.

 

Yetmiyor cennetime ibadet ve niyazım

Şifrelidir kilitler, anne rızası lazım

Söz veriyorum anne bu ettiğim son nazım

Bitmeyen şefkatinin sonunu getir anne

 

Satılmıyor, bulunmaz olsa cennette çarşı,

Nefesimi tutarım vermem yüzüne karşı,

“Öf” sanmandan korkarım, yoksa sallarsın arşı Hadi,

beni sırtında rızaya götür anne

 

Yoksulluğun yeterdi, ellerinde bereket,

Nasıl şeydi o annem! haydi bana tarif et,

İki erkek beşi kız bir de başa hüküm/et,

Cevabını bilmezsin anladım, yeter anne

 

Hep söylerim kendime, ademlikte adam ol

Yoktun annenden önce yine annende kaybol

Rabbine gideceksen işte sana doğru yol

Kovma ayak izinden, ölümden beter anne

 

Ne kadar söylesem de bu söz dünyada bitmez

Mürekkep olsa deniz, tarife gücü yetmez

İmanım ki; çağırır kulağını incitmez

Her an seslenip durur cümlesiz satır anne