YORGANSIZ İSTANBUL

Resimlerde belirdi kar.

Yağdı durdu çiçeklere.

Attı kendisini binadan atlar gibi

Bıraktı gökyüzünü ve attı.

Kara toprağa can kattı.

Yağan her tanesinde ömrü ihtiva eder gibi

Yağdı

Gökyüzünden,

Akyüzlere.

Akyüzleri gülümsetti.

Birazcık da kızarttı.

Mesafeyi ve soğukluğu öğretti insanlara

Tüm sıcaklığıyla,

Adadı kendisini

Gök kubbeden inerken

Can katabilmek umuduyla

Yeşermek isteyen tomurcuklara

Sevindirebilmek umuduyla

Eve kapanan çocukları…

Yağdı durdu durmaksızın…

Gülümsetebilmek arzusuyla insanları.

Bıraktı her şeyi

Evini, ailesini,

Bulutları,

Gökyüzünü,

Kendi gökyüzünü,

Bıraktı ve ayak bastı.

Üstüne ayak basılacağını bilmeden

Muhacirlik yaptı…

Fakat habersizdi.

Yağarken getirdiği acılardan,

Kırılan yaşlı kollar, bacaklardan.

Kar yağdı durdu…

Evet, durdu.

Senelerce yağmadı,

İstanbul’da çocuklar gülmedi,

Eldiven takmadı,

Kartopu oynamadı,

Kar yemedi.

Uzunca bir süre…