2.Hadis: Merhamet

İnsanlara merhamet etmeyene Allah merhamet etmez.

Merhamet demek; acımak¸ esirgemek¸ korumak¸ affetmek¸ bağışlamak hayır¸ iyilik¸ ihsan¸ nimet ve kalp inceliği demektir.  Yüreğinde insan sevgisini taşıyanlar Allah’ın muhabbetine mazhar olan kimselerdir. Merhamet duygusunun bir kalpte olmaması oranın harap olması demektir. İnanmış bir gönül sahibi¸ acıma duygusuyla¸ zayıf olanları korur¸ kendine yapılan kötülüğü affeder¸ daima güzel işler yapar¸ bağışlayıcı olur. Böylece Allah’ın rahmetine mazhar olur. Aksi halde ilâhî rahmetten uzak kalır. İlâhî rahmetin tecelli etmediği yüreklerde merhamet tahakkuk etmez.

Allah Rasûlü de: “Merhamet¸ ancak kalbi katılaşmış¸ inançsız bedbahtların kalbinden kaldırılmıştır.”  (Hâkim¸ Müstedrek¸ “Tevbe ve İnâbe” H.no:7632) buyurmuştur. Dolayısıyla bu şefkatsizlik ve merhametsizliğin ana sebebi¸ paslanmış yürekler¸ katılaşmış kalpler¸ lekelenmiş gönüllerdir. 

İnanmış gönüller¸ her zaman merhametlerin en merhametlisi olan Yüce Allah’a iltica eder. Çünkü Rabbimiz: “Bana duâ edin ben sizin duâlarınızı kabul edeyim.” (Bakara¸ 186.) buyuruyor. O ilâhî va’dinin gereğince duâlarımızı kabul buyurur ve rahmet kapılarını açar. Darda kalmış olan kulların üzerine¸  onun merhamet deryasından rahmet damaları sağanak sağanak yağar. 

Mü'min¸ Allah'ın halifesi kabul edilen insanlara karşı hürmetli¸ büyüklerine karşı saygılı¸ küçüklerine son derece merhametli olmalıdır. Hulûsi Efendi hazretlerinin şu beyiti bu duyguları en güzel şekilde ifade ediyor:

Güneş gibi şefkatli yer gibi tevâzu'lu

Su gibi sehâvetli merhametle dolu ol